Üzerek yaşıyoruz kendimizi. Teslim olmak en kolayıyken tüm yükü sırtlanmayı seçiyoruz. Taşıyamadığımız yükün altında ezilip isyan ediyoruz. Kolayı yükleri atmak değil miydi sırtından? Bildiğimiz halde cevap vermediğimiz soru beynimizin her bir köşesine çarpsın. Belki bir gün kalbimiz kırılmadan zihnimizin yalancı duvarı kırılır. Kırılsın ki ezilmekten, yükü taşımaktan kurtulalım.. Kırılsın ki karanlığın hüküm sürdüğü aklımız aydınlansın.. Kırılsın ki yalnız kendimize baktığımız ayna arkasını da göstersin..
