İçim yanmıyor eskisi gibi. Şehirlerim külden yapılıyor artık hayal kırıklarım rüzgar olup yıkıyor şehri lakin ruhum duyamıyor o yıkılış sesini. Harabe evlerimde dolaşıyorum küllerin arasında uyuyorum. Kimi zaman kül renginden göremiyorum olup biteni. Gözyaşlarım hapsolmuş. Gülüşlerime küller dolmuş. Hayallerimden başka bir şeyim kalmamışken hayallerim de yanıp kül olmuş.
İçim yanmıyor eskisi gibi. Acılar acıtmıyor artık kalbimi.
Küller uçuşuyor kuşlarım kaçışıyor gökyüzümden. Ölü kelebekler gömülü mezarlıklarımda. Güller kül kokulu. Rüzgar savuruyor şehrimi ve yeni bir külden şehir kuruyorum kendime. Ateşim yaksa içimi akar delice gözyaşlarım. O zaman özler miyim kül şehrimi bilmiyorum. Ama şu an özlüyorum içimin ışığını ve ruhumun dolu dolu tadışını...
Özlem Büşra Ş.
