Bazen çok sıkılıyoruz ve nedenini bilemiyoruz. Ne yerde
durmak istiyoruz ne göğe çıkmak istiyoruz. Yeryüzünün neresinde olursak olalım
mutlu olabileceğimizi düşünmüyoruz ya da aynı anda birçok yerde olmak
istiyoruz. Ne göğün ne de denizin mavisi mavi gibi görünmüyor. Yediğimiz en
tatlı meyvelerle içtiğimiz suyun tadı aynı geliyor. Ya da bir gülücük kadar
sürüyor mutluluk. Peki neden? Bu dünyaya ait olmayışımızdan mı? Cennete olan
özlemimizden mi bu hiçlik? Biz sonsuz için yaratılmışız hiç yeter mi bu dünya lezzetleri
bize? Suyun içinde de hava alabilmeliyiz, gökyüzünde de uçabilmeliyiz. Bu yüzden dünya balonunun iplerini bırak
elinden yoksa patladığında üzüleceksin.
KADRİYE TORUN
