Karanlık dünyamı aydınlatan bir güneşim olmadı benim. Bir tohum kadar canım vardı toprağa düştüğümde ve canıma can katan o yağmur, benim ellerimden bir damla kadar tuttu sadece… Dünyaya gözlerimi açtığımda hayatın pençesi kavradı yakalarımdan. Korku dolu rüzgarın ardından gelen hışımlı tozlar bir kolumu kırarken, beraberinde ince gövdemi de yaraladılar. Ve ben bu hayata hep bir yerden eksik tutundum. Ya kolum olmadı ya da hayata tutunacak bir Güneşim… Solgun bir yaprak kadar cansızım artık ve rüzgar beni bir oraya bir buraya savuruyor. Şimdi bedenime işleyen bir sıcaklık, bir ışığım yok artık. Ve her gün mutluluk dolu gözlerle baktığım o güneş şimdiki zamanlarda Kızıl’a bürünmüş...
Ömer Konakcı
