Bazen sormaya korktuklarımız olur.. sonuçlarını kaldıramayacağımız kadar ağır olan.

Duymak istemediklerimize kulak tıkayacağımız ama yine de fısıltısını duyacağımız hani. Teselli için söyleyebileceğin sözlerin kifayetsiz kaldığı. İç seslerin duyulduğu ama içte kalmasının istendiği çünkü bilinir ki o ses sakince söylemez istediklerini haykırır, bağırır. Belki de abartır duyguları, karıncayı fil görür ya da gösterir. İşte bu korkular ne neyin var sorusunu getirir dilinin ucuna ne de yanında ben varım yükü beraber taşıyalım demeye izin verir. Yine bilir ki sessiz bir karıncayken konuşursa çığlık atan bir fil olacaktır.

 Demem o ki! Sessizlik her zaman yalnızlık değildir teselli bilmiyorum demenin bir başka yoludur.. 

Kadriye TORUN