Şöyle bir düşün; gökyüzü masmavi ve karşında deniz, maviliklerin kesiştiği ufuk çizgisine saklanmış umutlar, denizden yüzüne çarpan hafif meltem ve sımsıcak nefesiyle tepede duran güneş.
Umutlar demiştik ne çok yakınında ne de çok uzak. Uzansan yakalayacaksın. Peki nedir seni uzanmaktan alıkoyan? Umutsuzca sefil bir hayat yaşama isteği mi? Hayır hiçbir insan bunu hayal etmez. Peki o zaman neden mutsuzluğu seçiyorsun? Neden tüm seçimlerinin diğer seçeneklerden iyi olduğunu düşünmüyorsun? Bence sen korkuyorsun. Kendin olmaktan, kendinle mutlu olmaktan korkuyorsun. At korkularını bir kenara mutlu olduğunu hisset. Al eline aynayı yüzündeki gülümsemeye bak. Gülümsemeden oluşan yanaklarındaki kırışıklıkları izle. Hafif tebessümle başlayan mutluluğun kocaman bir gülüşe yerini bırakmasını izle. Bak işte en mutlu sensin. Mutluluğu hak eden de sensin Çünkü sen sensin! Sen öylesine bir şey ya da öylesine bir kişi değilsin. Sen Rabbinin seni sen olarak yarattığı kişisin. Ne bir taş ne de bir başkası. İşte bu yüzden değerlisin. Rabbinden aldığın bu değeri işleyip ona vermelisin ki değerin sonsuzluğu bulsun. Değerin, varlık sebebin olsun…
