Ve insan nankör.
Bilmiyor kıymet.
Peşinden koştuğu göklere çıkardığı sevdasını atıp gidiyor toprağa.
Sevmeyegör birini.
Sen sevdin diye bitti sanıyorlar.
Artık gitmez...
Bilmiyorlar,
Anlamıyorlar,
Görmüyorlar.
Kimse kimsenin değildir.
Kaybedince biliniyor değeri.

Zamanın sevdanın kıymetini sonsuza taşımak bir yana
Şu kısa ömre bile sığdıramıyorlar
Ve bitiyor bir şeyler.
Sevmeyegör bir yâri
Yaran yârin oluyor görmüyorlar...

Özlem Büşra Ş.

Yıldızlar parlak bu gece gökyüzü berrak
Yıldızlar
ahh yıldızlar
Düğümlenir boğazım ve düğüm düğüm saçların düşer aklıma
Parmaklarımla tararım saçlarını
Yıldızlarla süslerim
Yıldızlar solgun artık
Ellerim yorgun
Ellerin 
ahh ellerin
İzi kalmış ellerimde
Ama neyse
Yıldızlar parlak bu gece ve gökyüzü berrak nihayetinde..

Kadriye TORUN

sabah serinliğinde yürürken;

bir kuş konar yoluma 

apartman gölgeleri arasından geçerken;

bir çocuk çıkar karşıma

arabalar yetişmeye çalışırken bir yerlere;

maskelerin arkasına saklanmış hayatlar gülümser gibi bakar bana

ben karşıdan karşıya geçerken;

bekler insanlar bir otobüsü ya da servis aracını

sahi ben ne kadar beklemiştim seni?

kaldırım taşları yok artık sayamıyorum seni düşlerken
şu kelebek kadar ömrümde bir tek gölgem kaldı yanımda
şimdi korkuyorum o koca binalardan
gölgemi de alır benden diye
her gün karşılaştığım o tuhaf adam yine geçiyor yanımdan
her şey hala aynı işte
sen yoksun..

yürüdüm gidilecek tüm yolları yine senden uzağım
hep uzak
en uzak
yolunda gitmeyen pek çok şey vardı toparlayamadım
ve ben de yoldan çıktım
artık ne sana gelebilecek ne de kendimden kaçabilecek bir yolum kalmadı

bir yolum kalmadı..

Kadriye TORUN

Üşüyorum gecenin yalnızlığında
Hayallerim de terk etmiş beni
Umut dünde kalmış
Yarınım yok ki!
Kaymıyor gecemde yıldız
Doğmuyor günüme güneş
NEREDEYİM?
Kayıp mı oldum gerçekten?
Ahh çocukluğum gel bul beni!

Kadriye TORUN